The South Meraung Village

W gęstych lasach w Indonezji, Agung i Arip rozpoczęły to, co miało być rutynową wędrówką. Gęsty baldachim nad głową i niesamowita cisza, która ich otoczyła, powinny być ostrzeżeniem, ale ich młodzieńczy entuzjazm napędzał ich do przodu. To było dopóki Agung, zawsze bardziej ryzykowne z nich, odważyło się z uboją ścieżką w poszukiwaniu skrótu z powrotem do cywilizacji.

Gdy słońce zanurzyło się pod horyzontem, odlewając długie, złowieszczowe cienie na podłodze lasu, Agung zdał sobie sprawę, że był beznadziejnie zagubiony. Panika postawiona, jak zawołał Aripa, ale jego głos został pochłonięty opresyjnym bezruchem lasu. Tymczasem Arip, coraz bardziej martwiąc się o nieobecność swojego przyjaciela, postanowił cofnąć ich kroki, mając nadzieję, że znajdzie Agung przed zmroku.

Minęły wiele godzin, a poszukiwania Aripa doprowadziły go do rozliczenia, którego nigdy wcześniej nie widział. Tam, położony wśród drzew, leżała wioska spowita nienaturalną mgłą. Znak przy wejściu, zwietrzał i ledwo czytelnych, przeczytaj „The South Meraung Village”. Dreszcz spłynął po kręgosłupie Aripa, gdy wszedł do wioski, powietrze gęste z poczuciem przewagi.

Gdy wędrował po opuszczonych ulicach, Arip zauważył, że domy zostały porzucone, ich okna jak ciemne, czujne oczy. Cisza została złamana tylko przez odległy, nawiedzający dźwięk śmiechu dziecka. Wtedy Arip usłyszał słaby płacz o pomoc - głos Agunga, słaby i zdesperowany.

Po dźwięku Arip znalazł Agunga uwięzionego w starym, zrujnowanym domu na krawędzi wioski. Ulga umyła go, gdy rzucił się na bok swojego przyjaciela, ale było to krótkotrwałe. Drzwi zatrzasnęły się za nim, zatrzymując ich oboje w środku. Pokój był wypełniony starożytnymi symbolami wyrzuconymi po ścianach, a powietrze z każdym sekundą stawało się chłodniejsze.

Agung, jego twarz bladą i szeroko oczami ze strachem, szeptał, że wioska została przeklęta. Natknął się na starą kobietę, która mówiła o ciemnym rytuale, który związał dusze wieśniaków do ziemi, nigdy nie pozwalając im odejść. Śmiech, który słyszeli, był duchem dzieci, na zawsze bawiąc się w życiu pozagrobowym.

Gdy noc się pogłębił, dom zaczął skrzypnąć i jęczeć, jakby żył. Cienie poruszały się w zakątkach ich widzenia, a temperatura spadła do nieznośnego chłodu. Arip i Agung skulili się razem, próbując opracować plan ucieczki. Ale za każdym razem, gdy zbliżali się do drzwi, wydawało się, że wchodzi dalej w ciemność.

Gdy Hope zaczęła zanikać, Arip przypomniał sobie starą legendę, jaką jego dziadek powiedział mu o wiosce South Meraung. Klątwę można złamać, ale tylko przez bezinteresowny akt odwagi. Po odnowionej determinacji Arip wstał i stanął w obliczu cieni.

„Nie pozwolę tej wiosce, jak” - oświadczył, a jego głos był stabilny pomimo strachu. Znalazł kawałek drewna i zaczął drapać symbole na ścianach, zastępując je symbolami ochrony jego dziadka.

Po zakończeniu ostatniego symbolu dom drżał gwałtownie, a drzwi otworzyły się. Ślepe światło wypełniło pokój, a śmiech dzieci zamieniło się w radosne okrzyki. Klątwa została złamana, a dusze wieśniaków były w końcu wolne.

Agung i Arip potknęli się z domu, z trudem łapiąc powietrze. Wioska nie była już spowita mgłą, a uciskająca atmosfera podniosła się. Spojrzeli na siebie, wyczerpani, ale żywe, i wiedzieli, że stanęli w obliczu czegoś naprawdę przerażającego - i przeżyli.

Wracając do cywilizacji, przysięgli nigdy więcej nie mówić o wiosce South Meraung. Ale pamięć o tej nocy pozostałaby z nimi na zawsze, co jest mrożącymi przypomnieniem o niebezpieczeństwach, które czają się w nieznanym.