The South Meraung Village

Endonezya'nın yoğun, sis yüklü ormanlarında Agug ve Arip, rutin bir yürüyüş olması gereken şeylere başladı. Kalın gölgelik tepesi ve onları saran ürkütücü sessizliğin bir uyarı olmalıydı, ancak genç coşkusu onları ileriye itti. Bu, her zaman ikisinin daha maceracı olan Agung'a kadar, medeniyete geri dönen bir kısayol bulmak için dövülmüş yoldan çıktı.

Güneş ufkun altına batarken, orman tabanına uzun, uğursuz gölgeler atarken Agug, umutsuzca kaybolduğunu fark etti. Panik, Arip'e çağırırken başladı, ancak sesi ormanların baskıcı durgunluğu tarafından yutuldu. Bu arada, arkadaşının yokluğu konusunda giderek daha fazla endişe duyan Arip, gece yatmadan önce Agugn'u bulmayı umarak adımlarını geri çekmeye karar verdi.

Saatler geçti ve Arip'in araması onu daha önce hiç görmediği bir açıklığa götürdü. Orada, ağaçların ortasında yer alan, doğal olmayan bir sisle örtülmüş bir köy yatıyordu. Girişte bir işaret, yıpranmış ve zar zor okunaklı, "Güney Meraung Köyü" ni okuyun. Bir titreme, köye adım atarken Arip'in omurgasını, önsezlik duygusu ile kalın.

Issız sokaklarda dolaşırken Arip, evlerin terk edildiğini, pencerelerinin karanlık, dikkatli gözler gibi olduğunu fark etti. Sessizlik sadece bir çocuğun kahkahasının uzak, unutulmaz sesi ile kırıldı. O zaman Arip yardım için hafif bir ağlama duydu - Agung'un sesi, zayıf ve çaresiz.

Sesin ardından Arip, Agung'un köyün kenarındaki eski, harap bir evde sıkıştığını buldu. Arkadaşının yanına koşarken rahatlama onun üzerinde yıkandı, ama kısa ömürlü oldu. Kapı arkasından kapandı, ikisini de içeride yakaladı. Oda, duvarlar boyunca çizilmiş antik sembollerle doluydu ve her geçen saniyede hava soğutuldu.

Yüzü solgun ve korku ile geniş olan Agugn, köyün lanetlendiğini fısıldadı. Köylülerin ruhlarını karaya bağlayan ve asla ayrılmalarına izin vermeyen karanlık bir ritüelden bahseden yaşlı bir kadına tökezledi. Duydukları kahkaha, sonsuza dek öbür dünyada oynayan çocukların ruhlarıydı.

Gece derinleştikçe, ev canlıymış gibi gıcırdamaya ve inlemeye başladı. Gölgeler vizyonlarının köşelerinde hareket etti ve sıcaklık dayanılmaz bir soğuğa düştü. Arip ve Agung bir araya gelerek kaçmak için bir plan hazırlamaya çalıştılar. Ama kapıya her yaklaştıklarında, karanlığa daha da çekiliyor gibiydi.

Tıpkı Hope'ın solmaya başladığı gibi, Arip büyükbabasının ona Güney Meraung köyünden bahsettiği eski bir efsaneyi hatırladı. Lanet kırılabilir, ama sadece özverili bir cesaret eylemiyle. Yenilenen kararlılıkla Arip ayağa kalktı ve gölgelerle karşılaştı.

"Bu köyün bizi iddia etmesine izin vermeyeceğim," diye açıkladı, onun içinden geçen korkuya rağmen sesini istikrarlı. Bir tahta parçası buldu ve duvarlardaki sembolleri çizmeye başladı, değiştirerek büyükbabasının ona öğrettiği koruma sembolleri ile değiştirildi.

Son sembol tamamlandıkça, ev şiddetli bir şekilde titredi ve kapı açıldı. Körleştirici bir ışık odayı doldurdu ve çocukların kahkahaları neşeli tezahüratlara dönüştü. Lanet kırıldı ve köylülerin ruhları nihayet özgürdü.

Agung ve Arip evden tökezledi, hava için nefes nefese kaldı. Köy artık sisle örtülmedi ve baskıcı atmosfer kalkmıştı. Birbirlerine baktılar, bitkin ama canlı baktılar ve gerçekten dehşet verici bir şeyle karşılaştıklarını ve hayatta kaldıklarını biliyorlardı.

Medeniyete geri döndüklerinde, bir daha asla Güney Meraung köyünden bahsetmeme sözü verdiler. Ancak o gecenin anısı onlarla sonsuza dek kalacaktı, bilinmeyende gizlenen tehlikeleri ürpertici bir hatırlatıcı.